Μοναξιά by Κώστας Ουράνης

Σά νύχτα αγρύπνιας πένθιμη κι ατέλειωτη, σά νύχτα
γεμάτη από μυστήριο καί σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι καί σκεφτικοί στήν τρομερή ησυχία,
τί, πού δέν έρχεται, νά 'ρθεί προσμένουμε, ψυχή μου;
Περνάν βαριές από κενό καί προσδοκία οι ώρες,
στ'αυτιά μου, πού αφογκράζονται, καμιά ηχώ δέ σβήνει
καί μόνο, σά σέ κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στήν παγερή γαλήνη.
Στούς διαδρόμους τού καιρού κανένα πλέον βήμα
δέν αντηχεί καί μοιάζουμε σά ζωντανοί σέ μνήμα,
πού γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται...
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα!
Στή νύχτα τήν απέραντη τό πόσο είμαι μόνος!

Όλα μάς απαράτησαν, ψυχή μου, - ώς κι ο Πόνος.


.....


A Poetic Retelling Of An Unfortunate Seduction by Bright Eyes

The language
In the dimmer rooms
Seems to represent the light source well
How soft they speak
And seem to be at peace
With the movement of the music and the madness
That’s pulling me into this

And the shades of the lamps are woven red
The light, it stains and consecrates
Anointing all forgotten forms
That swirl and smoke
And haunt this place
The girls in gowns all nurse the dark
Pulling it near to their swelling breasts
And watch as it seeps to their hearts
And beats within their virgin chests
And here I know seduction breeds
From wanton hearts that would seduce
And grows and spreads its vines and leaves
Embracing those who might have moved
But now remain to drink the night
From vials black and thick with steam
With intoxicating delights
Would leave you drunk inside this dream
And you watch them take the light from you

And you find yourself on a velvet couch,
Tasting the skin of a foreign girl
Her eyes are black and wet like oil
And she ties your hands with a string of pearls
And you tremble like a frightened bird
As she closes in and captures you to place you
In a silver cage deep within her poisoned womb
So once you’re safe inside, she might let you out
To fly in circles around the room
But its always night and there is no moon
And you wonder if you are alive
And you’re not sure if you want to be
But you drink her sweat like it was wine
And you lay with her
On a bed of blue
And it’s awful sweet
Like the fruit she cuts and feeds to you

Στον Έδγαρ by Άγνωστος

Όλες οι ματαιότητες αυτού του κόσμου μαζεύτηκαν γύρω από μια μεγάλη πυρά
και φώτισαν τα δεινά τους.
Ίσως και να είχε άδικο ο Έδγαρ.

Ίσως πάντα τελικά να αποζητούμε αυτό που θα μας φτάσει στα άκρα.
Εκείνη τη στιγμή που θα νιώσουμε πως διαχωριζόμαστε απ’το ελεεινό κουφάρι
που μας έσερνε τόσα χρόνια.
Και τα τελευταία αντίο μας, δε τα είπαμε κάποια βραδιά κάτω απ’τ’άστρα
και το φεγγαρόφως
αλλά τα λέμε κάθε μέρα.
Στον εαυτό μας,
στον καθημερινό μας σοδομιστή,
στη τελευταία μας αγάπη.
Μπορεί και κάποτε να θελήσουμε να αναστηθούμε,
πετάγοντας το ΕΓΩ μας στη φωτιά.
Μόνο τότες φίλε Έδγαρ...μόνο τότες
θα ‘ρθει η στιγμή,
θα βρεθεί το κουράγιο,
θα γυτευτεί η ελπίδα,
θα γεννηθεί η κραυγή,
και με μιαν ανάσα όλοι μαζί,
αφήνοντας πίσω τη πορεία που τραβήξαμε
ως τώρα˙θα βροντοφωνάξουμε: "ΠΟΤΕ ΠΙΑ"!

.....

We All Fall Down by iLiKETRAiNS

We play a waiting game
And we play a waiting game
We play a waiting game
And it won't be long now

The tailor was the first to go
We burnt his clothes
And we burried him low
The tailor's next of kin
And the tailor's neighbors followed him
And so it is
And so it goes
Save our souls

We play a waiting game
And we play a waiting game
We play a waiting game
And it won't be long now

The fossor refused to dig
And who could blame him if he did
We bury our own now
We bury them deep

When the doctor followed suit
Knew our plight was set to worsen
So it is
The fear of God now is in every person

With heavy hearts
And other hands
We build a wall around this town
Now no one comes and no one goes
Save our souls

We play a waiting game
And we play a waiting game
We play a waiting game
And it won't be long now

When you said the air smelled sweet
I knew it was only a matter of time
And we all fall down
And we all fall down