Από τ'απομεινάρια μιας θαμμένης ζωής κρατώ μόνο τις μέρες τις αλλοτινές.
Τις μέρες με τα μάτια τα μπλέ και τα σταχτύ πανωφόρια.
Τότες που το γέλιο γινόταν βρυχισμός και σου 'μενε ακόμη κουράγιο.
Όταν τα κόκκαλα δεν σε πρόδιδαν και η πόλη παρέμενε ανοιχτή.
......
Δύο πράγματα μονάχα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο να ανατιναχτεί και να αναθεωρήσει.
Ή να αλλάξει το περιβάλλον του ή να αλλάξει ο ίδιος.
Και μιας και το τελευταίο απλά δε νοείται, ιδού και η λύση.
Είναι 4 το μεσημέρι και ο ήλιος τσουρουφλάει τις μουδιασμένες μου πατούσες...
Υπάρχει μέλλον τελικά!
Ιούλης 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
